26 Şubat 1992 Hocalı Soykırımı

Hocalı Soykırımı
 Değerli arkadaşlarım, bildiğiniz üzere 1992 Şubatının 25’ini 26’sına bağlayan bu gecede tarih; kanlı, insanlık ve savaş ahlâkı duygularından tamamen uzak, kin ve öfke dolu bir katliama tanık oldu. Gönüllerde esefle andığımız ve yaşadığımız bu acı, bu gece itibariyle 20. Yılını bitirmiş bulunacak. Ve bu 20 yılda hâlâ beklenen ve arzu edilen net tepkiler verilmemiş, bu olay halkımıza anlatılmamıştır.

 Ermenilerin 26 Şubat 1992 gecesi “Azerbaycan Dağlık Karabağ” bölgesini kuşatmış olan ordusunu sivil ve silahsız Azeri vatandaşlarının üzerine yürütmesi neticesinde ahlâk duygusundan yoksun bir şekilde bebek, çocuk, hamile, yaşlı denmeksizin 613 Azeri vatandaşı katledilmiş, türlü zulümlere (tecavüz, dayak, işkence…) maruz kalarak 487 Azeri ağır yaralanmış, 1285 Azeri esir alınırken, 150 Azeri vatandaşının akıbeti de hâlen bilinmemektedir.
 İşte Ermenilerin Azerilere uyguladığı Karabağ katliamında önemli isimlerden biri olan “Zori Balayan’ın” ağzından “Ruhumuzun Canlanması” adlı kitabında kan dondurucu bir vaziyette anlattığı soykırım: “Biz arkadaşımız Haçatur’la ele geçirdiğimiz eve girerken askerlerimiz 13 yaşında bir Türk çocuğunu pencereye çivilemişlerdi. Türk çocuğunun bağırış çağırışları çok duyulmasın diye, Haçatur çocuğun annesinin kesilmiş memesini çocuğun ağzına soktu. Daha sonra bu 13 yaşındaki Türk’e onların atalarının bizim bizim çocuklarımıza yaptıklarını yaptım. Başından, sinesinden ve karnından derisini soydum. Saate baktım, Türk çocuğu yedi dakika sonra kan kaybından öldü. İlk mesleğim hekimlik olduğuna göre hümanist idim, bunun için de Türk çocuğuna yaptığım bu işkencelerden dolayı kendimi rahatsız hissetmedim. Ama ruhum halkımın yüzde birinin bile intikamını aldığım için sevinçten gururlandı. Haçatur daha sonra ölmüş Türk çocuğunun cesedini parelere ayırdı ve bu Türk ile aynı kökenden olan köpeklere attı. Akşam aynı şeyi üç Türk çocuğuna daha yaptık. Ben bir ermeni vatansever olarak görevimi yerine getirdim. Haçatur da çok terlemişti, ama ben onun gözünde ve diğer askerlerimizin gözünde intikam ve güçlü hümanizmin mücadelesini gördüm. Ertesi gün biz kiliseye giderek 1915’te ölenlerimiz ve ruhumuzun dün gördüğü kirden temizlenmesi için dua ettik. Ancak biz Hocalı’yı ve vatanımızın bir parçasını işgal eden 30 bin kişilik pislikten temizlemeyi başardık.” Bu kan dondurucu ve insanlık dışı zihniyetin Maslahatgüzarı Movses Abelyan, Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’na Ermenistan dış işleri bakanlığı tarafından takdim ettiği mektupta, Hocalı katliamını hadise olarak değerlendiriyor ve Azerbaycan’ın Hocalı Katliamını “utanmazcasına kullandığını” söylüyor. Böyle bir mantalitenin mahsullerinin halen âr duygusundan söz edebiliyor olma cüreti sizce de komik ve bayağı değil midir?
 1948 tarihli Birleşmiş Milletler Soykırım Sözleşmesi’nde “soykırım suçunu” tasvir eden 2. Maddenin muhteviyatındaki soykırım tanımı şöyle: “milli, etnik, ırki veya dini bir grubu kısmen veya tamamen ortadan kaldırmak amacıyla gruba mensup olanların öldürülmesi ve grubun mensuplarına ciddi surette bedensel veya zihinsel zararlar verilmesi”. Bu tanım, Hocalı katliamının bir “soykırım” olduğunu gözler önüne sermektedir. Olmadığı belgelerle kanıtlanan ancak Avrupa“Medeniyetleri”nin halen vuku bulduğunu kabul ettiği Sözde Ermeni Soykırımı ve 26 Şubat 1992 Hocalı Soykırımına karşı samimiyetsiz ifadelerle tepki gösterip Ermenistan’a hiçbir şekilde yaptırım uygulamadığı timsallerinden de anlaşılacağı üzere Avrupa’nın medeniyet anlayışı menfaate göre teşekkül eden, net tavrını koyamamış ve iltimaslarla dolu sözde bir anlayıştır.
 Bir Ermeni Vatandaşının öldürülmesi üzerine bilinçsizce orada burada “Hepimiz Ermeniyiz” sloganları atmak kimi çevrelerce hoşgörü olarak nitelendirilse de, bize karşı böyle kin besleyen, halen kuzey-doğu topraklarımızda gözü olan bir milletin hiçbir ferdinin yüzlerce Azeri vatandaşını katletmesine ithafen “Hepimiz Türküz” diye sloganlar attığını görmemiz mümkün değildir, olmayacaktır.
 Tüm bu menfi ve taraflı yaklaşımlara karşılık, bizler Türk Gençleri olarak daima gerçekleri görmeli, olayların mahiyetini bilmeli, anlatmalı ve tartışmalıyız. Kendi kültür ve medeniyetimize, hasletlerimize sahip çıkmalı, dilimizi ve töremizi yaşatmalı ve yozlaşmadan kaçınmalıyız. Sürçü lisan ettiysek affediniz. Esen kalınız…  
Cumartesi, Şubat 25, 2012 | Category: , | 0 yorum

Comments (0)

Yorum Gönder